De fakir van de Prinsengracht

nek van overbruisende ijver. Want als Jantje over Pietje schrijft, kalkt Pietje over Jantje en zo worden we groot...

—    Weet je, zei Huib peinzend, ze zijn tegenwoordig allemaal zo ontwikkeld. Vroeger had je die dingen natuurlijk ook. Het zal altijd wel zo geweest zijn, maar ’t gebeurde niet zo geraffineerd als nu!

—■ Alle oorlogen worden veel geraffineerder gevoerd dan vroeger, meende Matje. Ik hou niet van atoombommen.

—    Kokende olie in je nek was anders ook zo aardig niet, merkte Johan op.

Plotseling lachte Huib.

—    Ik moet opeens denken aan die ouwe acteur bij de Rotterdammers, zei hij. Nee, toen waren ze werkelijk niet zo hevig ontwikkeld als nu, maar hun vak kenden ze, weet je! Ze konden spelen en ze hadden hart en hersens! Tegenwoordig werken ze mij teveel alleen met hun hersens en het hart is eruit! En dan lees je in de pers dingen als: prachtige plastiek en schone handgebaren!

—    Je lachte, herinnerde Johan.

—    Ja, zei Huib. Dat was die ouwe rot, die in een stuk de rol van een schrijver moest spelen. Een beroemd schrijver, maar zijn werkelijke naam kende niemand, want in de indicatie stond: „schrijft onder pseudoniem!” En die toneelspeler zat, terwijl hij aan het repeteren was, maar steeds rond te gluren en naar boven te kijken.

—    Wat hannes je toch? vroeg de regisseur. Dat was de oude Chrispijn en als die een vraag stelde, verwachtte hij antwoord ook.

—■ Weet je, Lou, zei de acteur, terwijl hij weer even naar boven keek, in de aanwijzing staat: schrijft onder pseudoniem, en nou zit ik toch te schrijven en nou zit ik me af te vragen, waar dat ding is waar ik onder moet zitten!