De fakir van de Prinsengracht

nog weer kwaad. Soms tenminste. De meeste keren weet je het wel. De zogenaamde leiders kijken, zo gauw als ze de macht gekregen hebben, nooit meer uit naar een stuk maar naar de rol. Meestal voor zichzelf en soms voor een van hun clan. De vriend of — vaker — de vriendin! En dan hebben ze natuurlijk Bun huisschrijver. Die komt er alleen maar aan te pas, want die... Och, wat donder, waarvoor sta ik me nou weer op te winden?

Hij keek Johan aan.

— Dat vraag ik me ook af, zei die. Je staat de ene open deur na de andere in te trappen en er is niemand, die zich voor jouw trapperij interesseert. Ik geef je graag toe, dat het merendeel van de huidige recensenten te stupide of te slecht ingelicht of te weinig met de interne zaken op de hoogte is, om een beschouwing van werkelijke waarde en betekenis te kunnen schrijven, maar dat was vroeger ook al niet veel anders geloof ik. Daar kom»; nog bij — en dat was in oude tijden ook al vaak zo! — dat de desbetreffende criticus soms zelf ook schrijft of hoopt te gaan schrijven of een stuk heeft ingezonden bij het gezelschap, dat hij critisch beschouwen moet en dan werken er natuurlijk weer andere motieven mee. We hebben het voor de oorlog toch jarenlang kunnen zien, dat een recensent van een van onze grootste dagbladen getrouwd was met een, laten we maar zeggen kunstenares en dat hij de ene pagina na de andere volschreef over de wonderbaarlijk schone, ontroerende en kunstzinnige prestaties van die dame. Insiders wisten dat allemaal, maar wie deed wat? Niemand! En het publiek werd in het ootje genomen onder het hoongelach van een beter ingelichte schare! Maar maak je geen nodeloze kopzorgen over jouw „milieu” Huib. ’t Is overal precies zo! Moet je bij de zogenaamde literaire tijdschriften es in de keuken gaan kijken. Alle redacteuren hebben een kringetje en ze klauteren mekaar in de