De fakir van de Prinsengracht

Matje zweeg en keek eerst Johan en toen Huib aan. Hij wachtte en zat de spanning van zijn avontuur op te voeren door een goed aangebrachte stilte.

—    En? vroeg Huib.

—    Nou, antwoordde Matje. Hij ging naar het Cen-traalstation en hij vroeg om de koffer, maar toen bleek, dat die koffer net een kwartiertje geleden weggehaald was. Jammer natuurlijk!

Ze lachten.

—    Van Dobberen is geen hoofdinspecteur geworden, vertelde Matje. Toen ten minste nog niet, maar hij heeft zijn collega Meijer later wel weggeintrigeerd. Ze intrigeren overal. Ambtelijk en niet ambtelijk.

—    Dat is de pest van de fabriek bij ons ook, meende Huib. Kijk es naar het toneel! Lieve Heer, je moet weten en dan lezen wat de krantemannetjes schrijven. Eerst denken dan doen, zei mijn ouwe tante. Maar de een denkt teveel en de ander te weinig en een middenweg is er blijkbaar niet. Kijk nou es naar de officiële gezelschappen. Ze hebben allemaal een intrige-kringetje. Soms een paar. Om iedere regisseur of een andere machthebber een. Maar er zonder zijn ze nooit. En maar hoofdrollen spelen, meneer, ’t Zijn altijd dezelfde en geen ander wurmt zich erin. Of het moet dan ook al om een zeer bepaalde en natuurlijk dezelfde reden zijn! En de lui van de krant...

—■ De krantemannetjes, verbeterde Johan sarcastisch, maar hij bereikte alleen, dat Huib nog feller uitschoot: — Ja, de krantemannetjes, zei ik en ik meen het! Die klitten met de kliek mee en vaak kan je nog niet eens zeggen: Vergeef het hun, Heer, want ze weten meestal heel goed wat ze doen!

—■ Dat is niet van jou, maar van Schnitzler, verbeterde Johan weer.

—    In elk geval heb ik het ergens gehoord, dat geef ik toe, antwoordde Huib en hij zei het zó onbewust komiek, dat Mattheus in een lach schoot-

—    Nou ja, goed dan, kwam Huib, je maakt je toch