De fakir van de Prinsengracht

Maar hij was er niet af te brengen, want hersens had ie. Veel meer dan Meijer.

—'We dokteren lang en we dokteren kort maar hij taai en ik lauw. En toen zegt die viezerik opeens: — Nou moet je es naar mij luisteren, Matje. Je weet: ik mag je en jij kan niks tegen mij hebben. Laten we zeggen: we mogen mekaar! Ik weet, dat jij op de hoogte bent en jij weet, dat er vijfduizend gulden uitgeloofd is voor degene, die zoveel aanwijzingen geeft, dat de dader ingerekend kan worden! Nou heb ik geld nodig en jij kunt ook best wat gebruiken. Ik zeg: sam-sam. Wat zeg jij ?

—■ Dat Meijer dan geen hoofdinspecteur wordt maar jij!

—    Goed, zegt de boef nog lachend ook, maar dat is een bijkomstigheid, want dat komt pas later.

—    Maar lekker is het wel, zeg ik weer, maar jawel of ik nou hoog of laag zeg, dat ik verder niets weet van de naad en de kous, hij niet geloven en opeens zegt ie: — Nou moet je es luisteren, Matje. Ik zeg je dit als goede vrienden onder mekaar: Jij bent nogal gesteld op Dient je en ik vind haar ook aardig, maar ik ben toch van mening, dat er wat gebeuren moet en daarom zeg ik: Ik geef jou tijd tot vanmiddag vier uur om mij te zeggen waar de poet opgeborgen is en als je het mij dan nog niet gezegd hebt, laat ik Dientje arresteren voor tippelen. Dag, jongen!

En de boef weg. Ik pieker om eronder uit te komen natuurlijk. Dientje kwam een tijdje later een beetje bij me babbelen maar van mij geen woord. Om tien voor vier die middag kwam Van Dobberen weer.

—    En heb je gedacht? zegt ie.

—■ En hoe, zeg ik. Hardop en zachtjes.

—    En wat heb je gevonden, mijn jongen?

—    Dat de poet ligt in het bagagedepot van het Centraalstation.

Ik zei hem het recunuinmei' erbij en hij weg als de gesmeerde speurder.