De fakir van de Prinsengracht

Gevaarlijk was hij niet, want zijn schedeltje barstte werkelijk niet van de hersens. Nou, dat zaakje sukkelde zo een paar dagen en Dientje hield mij op de hoogte, want al had ik er dan niks mee te maken, ervan weten wilde ik wel graag. Dat is niet meer dan de menselijke nieuwsgierigheid, nietwaar? Dientje was een lief meisje. Ze tippelde maar ze was eigenlijk niet sterk genoeg voor ’t vak en ik had haar vaak genoeg gewaarschuwd, maar ’t hielp niet. Wat moest ze trouwens ook anders? Als je er eenmaal in bent, kom je er nooit meer uit! Wij waren vrienden geworden, Dientje en ik, en verder was er niets bij, je kan het geloven of niet maar ik was erg op haar gesteld.

—    In het platonische, zei Johan en Matje keek hem kwaad aan.

—    In het platonische, ja. Toen grinnikte hij: — Ik maak me nog kwaad ook! Hoe bestaat het!

Hij wachtte even. Toen vervolgde hij:

—    Nou lig ik op een morgen rustig in mijn etuitje. Het zal zo een uur of tien geweest zijn en opeens wordt er verschrikkelijk gebeld. Ik hoor iemand de deur opentrekken en vlak daarop komt een hond blaffend de trap opstormen en zo mijn kamer binnen. En vlak achter die hond komt inspecteur Van Dobberen.

—    Blijf lekker liggen, Matje, zegt die smiecht. Ik kwam zo voorbij en ik dacht: Even bij Mattheus Onno kijken. We hebben zolang niks van mekaar gehoord !

—    Ik geen draad natuurlijk. Denk alleen: wat wil die? En ’t kwam.

—    Kijk es, Matje zegt ie, ik hoef jou niks te vertellen, maar inspecteur Meijer is niet helemaal achter die inbraak in de Kalverstraat.

—    Dat weet jij als collega natuurlijk beter dan ik, zeg ik en hij weer: Inspecteur Meijer denkt er bijvoorbeeld niet aan, dat jij weet waar de buit ligt. Ik? zeg ik. Je zuster, inspecteur! Hoe haal je dat in je hoofdje?