De fakir van de Prinsengracht

heb later in hoge en hoogste kringen nooit anders gezien. Als je de motieven hoort, meneer, enorm! Vaderlandslievendheid, zoals dat stuk ellende van een kriel intrigantje zoeven of menslievend of nog wat anders lievend maar jawel: d’ruit met die ander en ik d’rin!

Hij grinnikte.

—    Lieve Mina, hoelang is dat nou alweer geleden ? ’t Was een van mijn eerste ervaringen op het gebied der — hoe noem je zoiets? — „ambtelijke intrige”. Heb ik het jou wel es verteld, Johan, toen vlak na die grote kraak in de Kalverstraat ? Die juwelendiefstal van een paar ton?

—• Ik herinner me ’t niet. Nee, ik geloof het niet.

—    Ik zat toen in een klapper op de Nieuwendij k en . . . Matje keek Huib aan. Weet je wat een klapper is, zuigeling?

Huib lachte.

—■ Ik heb volkstoneel gespeeld, baby, antwoordde hij zoet. Een klapper is een roofholletje met dames, die het werk doen en heren, die de ongeziene leiding daarbij hebben en pikken wat er gematst kan worden!

—■ Pik het, lachte Mattheus. Goed, mijn jongen! Ik heb je onderschat! Goed. Ik woonde daar of liever: ik sliep daar zo van tijd tot tijd. Verder had ik met de negotie en het andere in die klapper natuurlijk niks uitstaande.

—■ Natuurlijk niet, bevestigde Johan diep ernstig.

—■ De waarheid, lachte Matje, maar je hoeft die niet te geloven. Nou was die grote kraak in de Kalverstraat gezet en daarbij was zo het een en ander zoek geraakt. Ik had ervan gehoord maar bleef erbuiten. De jongens kende ik, maar verder aan mijn lijf geen polka. Weet jij waarom dat altijd juist een polonaise moet wezen?

Johan schudde nee en Matje ging verder.

—    Nou had inspecteur Meijer de leiding van het onderzoek en die werd stevig in de kijkers gehouden.