De fakir van de Prinsengracht

natuurlijk dadelijk opgevraagd en mijn vriend doet er toch niks mee. Die zegt maar: Mijn een biet, begrijpt u wel! Maar ik zeg: hij was dan toch maar bij dat schorem. En nou weet ik niet wat ik er precies mee mot doen. Ik kan natuurlijk naar de baas gaan en zes'o’en wat ik gekregen heb, maar die is nogal ingenomen met zijn nieuwe chef, al moet ik dadelijk zeggen, dat hij verschrikkelijk de smoor heeft aan al wat N.S.B. geweest is. Maar ik weet niet wat het zwaarst weegt, begrijpt u wel? Stel je voor, dat ze het mij toch kwalijk nemen, dat ik er mee aankom! De mensen hebben toch al erg de buik vol van die dingen met die mislukte zuivering hier en zo.

Hij zweeg weer even en keek Matje aan.

—    Wat zou u mij nou aanraden? Wat doe ik het best met dat papier? D’r mot toch wel wat mee gebeuren, is ’t niet zo?

—    Deze man, kij wilt gestraft, ik bekrijp.

—    Natuurlijk, meneer. Iemand, die de N.S.B. gesteund heeft!

—    Uw motief zeer vaderlandslievend, prees Matje en Huib, die met Johan stond mee te luisteren, grinnikte hoorbaar.

—    Wat een zeldzame boef, prees hij.

—• Maar kij wilt natuurlijk niet loop kevaar in uw betrekkink, ging Mattheus verder en de man knikte met een zekere vrees in zijn ogen.

—■ ’t Is tabak, meneer, nietwaar! vroeg hij. U weet hoe dat is tegenwoordig en ik kan de baas niet tegen mij maken natuurlijk.

—    Koed, antwoordde Matje. Kij kaat naar een fotograaf en kij laat maak een foto-copie van die document. Kij stuurt dat over die post aan die baas en kij wacht af.

De oogjes van de kerel begonnen te glimmen.

—'Ja, meneer, knikte hij, daar kan ik geen kwaad mee. U wordt bedankt.

—    Eén kulden, zei Ma,tje. En kij komt terug van