De fakir van de Prinsengracht

Huib liep rond in geel-bruin. Als Hindoe. Met een kaftan, die bijna tot op de grond reikte en een baard. Hij voelde zich lekkerder zo en vooral zekerder- Al vaker had hij het gezegd: Er zouden kennissen kunnen komen, lui van het toneel of zo en dan lag het hele zaakje zó aan diggelen als ze mij zagen. Er zijn actrices, die graag een waarzegger horen, die erom lachen maar er toch in geloven. Johan moest denken aan die dilettant-acteur, die hij eens op een repetitie gesproken had: —■ Nou is ’t nog niets, meneer, dat weet ik, maar wacht u maar eerst es even tot ik mijn pakje aan heb!

Huib had zijn pakje aan en ’t was in orde. Het komieke was alleen, dat nu de knecht in uniform liep en dat de baas binnen zat in burger. Want Matje was de man, die zich nooit drukker maakte dan absoluut noodzakelijk was. Het was immers gebleken, dat de clientèle het ook slikte in een gewoon pakje, zo maar onder de roodzijden kap van de lamp. Waarvoor zou je je dan iedere keer weer in kaftan en fez steken? Hij lachte kriebelig naar Huib, zovaak als hij hem zag, maar de acteur reageerde met de gemoedsrust van de man, die geboren en opgegroeid was in een milieu, waar men de kunst van het „zuigen” tot in het meest geraffineerde detail beoefende en beminde: hij kruiste zijn armen op de borst en informeerde in Oosters gehuichelde onderdanigheid: — Gij kunt ontvangen de volgende gast, heer?

— Moet u es horen, meneer, zei het meisje. De tafel was zo verschoven, dat de klant onder de roodzijden kap zat en de fakir even buiten de kring. Het meisje bleef hardnekkig op de tip van de stoel zitten