De fakir van de Prinsengracht

De melkboer had gezegd, dat de melk wel duurder zou worden. Alles werd duurder. Elke dag. Niemand kwam meer rond en niemand ook vertrouwde het geld in weerwil van alle mooie beloften en communiqué’s van de regering. Je zag het toch zó voor je. Ze had die middag in een antiquiteitenwinkel een ldein koperen vijzeltje gezien, zo’n prulletje, dat vroeger hoogstens een gulden had gekost. Nu stond het geprijsd voor twaalf vijftig! Moet je nagaan: een kaasstolp. Weet je wat die moest kosten? Een doodgewoon ding voor vijf en dertig gulden!

Ze stopte plotseling.

—    Je laat me maar praten. Je luistert niet eens!

Ze tikte even op zijn hand.

—    ’t Is goed, jongen, ik weet het wel! ’t Is niets allemaal, maar... ik heb de hele dag niemand om mee te praten, begrijp je wel?

—    Doe nou niet zo dwaas. Ik luister wel!

Achter zijn krant na het eten, dacht hij erover na.

Twaalf jaar getrouwd. Goed. ’t Was allemaal klets! Het ging niet over, ’t werd alleen anders... soms.

Hij keek naar Milly, die haar bonnen voor de komende week knipte en vlijtig de lijst in de krant bestudeerde.

—    Twaalf jaar getrouwd. Ik hou van je. Tóch, dacht hij. Echt, maar ik kan het niet helpen. Ik ben erin verzeild en ik weet niet hoe ik eruit kom! ’t Is de onrust, de rottigheid, de vuilakkerij!

Hij haalde zijn schouders op en frommelde nerveus aan zijn krant.

—    En toch ben ik er blij mee, concludeerde hij en da’s het beroerdste van alles. Maar ik hou van je, Milly. Echt, ik hou van je!

In de tram, op weg naar de avondzitting op de Prinsengracht, dacht hij erover na. Hij zag Milly weer aan tafel zitten. Rustig en beheerst. Altijd. Tevreden met hem. Zonder ooit enig verlangen naar iets of iemand anders. Zelfs niet naar ..conversatie”. Ze vond