De fakir van de Prinsengracht

ons hoogste zedelijke goed, meende Johan en legde de haak neer.

Opeens moest hij denken aan gisteravond. Matje had van zijn jeugd verteld en Huib. Hij niet. Hij was de evenwichtige, de rustige, dachten ze. Hij knikte. Wat viel er te vertellen? Evenwichtig, jawel! Zo groot als nu was de innerlijke chaos nog nooit geweest.

—    Troost je, ’t is een verscheurde tijd zeggen ze allemaal, gromde hij tegen zichzelf, nam zijn schrijfmachine en begon te tikken.

Om elf uur kwam juffrouw Moske met de koffie. Johan tikte eerst even verder, toen knikte hij vriendelijk. De vrouw had kleurtjes en was bedrijvig opgewekt.

—    U ziet er zo vrolijk uit, juffrouw Moske!

Ze knikte en zette toen de koffie voor hem neer.

—    ’t Is ook zulk heerlijk weer, meneer. Een mens moet zich wel opgewekt voelen en de ene dag zint je beter dan de ander, is ’t niet waar?

—    Natuurlijk.

Hij keek haar even aan en dacht weer aan de woorden van de kunstcriticus: zo rustig altijd en vooral zo evenwichtig.

—    Is er hier nog iets bijzonders, meneer! Iets nieuws ?

—    Nee, ’k zou niet weten, juffrouw Moske.

—■ Hè, u weet nou nooit niks, dolde ze en haar toon was bepaald jolig. U ziet er trouwens niks best uit, weet u dat? U moest es een paar avonden flink vroeg naar bed gaan en echt uitrusten. U werkt veel te hard!

—    ’k Zal een dezer dagen aan uw raad denken, hoor!

—• Drinkt u uw koffie nou heet op. Ik kopi straks de kop wel weghalen!

Ze ging met een vriendelijke, opgewekte knik.

—    Gek, dacht Johan. Toch is ze anders dan anders. Gisteren zou ik het vast niet opgemerkt hebben. Je moet de achterkant zien, de achterkant...