De fakir van de Prinsengracht

de pomp lekten in mijn mond en je kan nagaan, dat ik dus al vroeg veralcoholiseerd was. Misschien heb ik toen al teveel gekregen, want ik ben er later nooit zo heel gek meer op geweest!

Hij lachte weer even, omdat hij het verhaal diep in zich wel heel erg mooi vond.

—    Mijn moeder was een knap wijf en ze wist de grenzen, zie je? Ze had het druk en ze begreep, dat ze beter voor zichzelf kon beginnen. Ze vond een vent, die d’r wel wat geld in wou steken, omdat hij wat in haar zag en ze begon een eigen zaak in Brussel. Toen had zij d’r eigen „pensionaires” en ze wist precies wat die konden opbrengen. En ze verhuurde. Toen ik acht jaar was, haalde ik al het geld bij de inwonende dames op en ik wist heel precies vanwaar het kwam! Toen ik twaalf was, konden ze mij niks meer leren, want er was toen al vaak genoeg een „pensionaire” geweest, die het contante geld niet (dadelijk bij elkaar had kunnen brengen en die mij dus moest paaien. Ik hoop, dat jullie me begrijpen. En nou vraag ik je: hoe wil je nu van iemand, die dat allemaal heeft gezien, die de netste en deftigste burgers heeft zien binnen- en wegsluipen, die al de huichelarij en al de viezigheid van heel dichtbij heeft bekeken, hoe wil je nou van zo iemand verwachten, dat hij zijn medemensen bekijkt als een gekloft stelletje welwillender! met een kloppend hartje op net de rechte plek? Man, ik lach me dood, als ik ze hbor dazen. Ja, de voorkant. Maar de achterkant moet je niet bekijken! Van mens tot mens, Johan, zeg het. Waar?

—■ ’t Is al laat, meende de journalist. We gaan naar bed!

—■ Hij laat zich liever niet uit, de schooier, grinnikte Matje.

—■ Ik ga nog een poosj e naar de Kring, zei Huib. Het woelt allemaal in me en ik kan toch niet slapen.

—    Kunnen we niet met hem meegaan? vroeg Matje. Ik ben ook nogal woelig vanavond. Of nee.