De fakir van de Prinsengracht

Man, wat was ik gelukkig toen ik in Den Haag geëngageerd werd bij die deftigheid. Societystukken, Meneren en Dames! Grote kringen met rotkringtjes! Ze intrigeerden en vermoordden mekaar voor een rol! Naar het stuk keken ze niet, alleen naar de rol! En de hele zaak was net een fabriek! Toen ik mijn ontslag vroeg, hebben ze mij voor gek aangekeken! Waarom? vroegen ze. Omdat ik in een fabriek niet leven kan, zei ik en toen verklaarden ze me helemaal voor stompzinnig! Ik ben weer gaan zwerven en eigenlijk zwerf ik nog. Dan es een rolletje in de radio en dan es hier of daar...

Hij keek Johan aan.

—    Krankzinnig, niet? En nog altijd niets geleerd!

Johan antwoordde niet. Matje lachte zacht.

—    ’t Is al laat, zei hij en misschien zit het daarin. In de nacht is een mens altijd geneigd tot een soort van vertrouwelijkheid. Dan heb je je fantasieën ook en als je er de volgende dag over denkt, lach je erom!

Johan keek hem even aan. De grote, zware kerel leunde behagelijk achterover in zijn stoel en slurpte van zijn koffie. Toen zette hij de kop neer en keek de andere twee om beurten even aan.

—    Je hebt van je jeugd verteld, zei hij en ’t was aardig. Ik kan me dat wel zo’n beetje voorstellen, al is het voor mij vreemd. Kijk zie je, ik ben in een bordeel geboren waar mijn moeder, laten we zeggen „pensionaire” was.

Even keek Matje voor zich. Toen grijnsde hij.

—    Een mooi woord „pensionaire”. Ik ben er bepaald mee in mijn sas. Vooral om dat „pension” dat erin zit. Ik ben gek op etymologie, dat weet je Johan. Goed. Als mijn moeder ’s avonds haar werk begon, nam ze mij mee naar beneden, naar de... hoe noem je zo’n ding? Laten we maar zeggen „conversatiezaal”. Goed? Daar was een buffet in en dan legde ze mij daarin. Onder de bierpomp, want dat was het enige plekje waar een beetje ruimte was. De druppels van