De fakir van de Prinsengracht

dat het zit in een gebrek aan ervaring in het leven of iets dergelijks, dan vergis je je helemaal! Zó gemakkelijk heb ik het niet gehad, zie je? Mijn vader en moeder waren ook aan het toneel en het ging niet al te best tussen hen, een ding, dat altijd terugslaat op de kinderen. En als mijn vader een slechte recensie kreeg, wat nogal es gebeurde, dan was het over de hele linie heel moeilijk- Ik heb mij in die tijd al wel eens afgevraagd of de mensen van de krant, als ze de dingen zo maar neerschrijven, eigenlijk wel weten wat ze daar soms mee aanrichten.

—    ’t Kan ze niks schelen, zei Johan luchtig. Ze schrijven een stukje en ze zijn klaar! Verder interesseert het ze niet!

—    Jij kunt het weten, antwoordde Huib, maar goed. In elk geval was ’t vaak mis thuis en ik ben er al jong uitgegaan, ’k Dee van alles. Ik sloot me aan bij een reizende troep en daar was ik inspeeient, toneelknecht en acteur, alles tegelijk.

Hij zweeg even en lachte.

—    God, man, ik weet nog hoe wij in een soort van oude diligence, die de baas gehuurd had, de boer optrokken en als we dan in een of ander dorp aankwamen, waar we ’s avonds zouden spelen, dan nam onze directeur een grote, kromme koperen hoorn voor de mond en toeterde daarop. Echt van je tèterètè, man. En dan kw'amen van overal de kinderen aanlopen en die holden met onze wagen mee! Daar heb je de komedianten! God vrat een tijd! Wat een zorgeloosheid, wat een plezier in het leven! Je rolde van de ene dag in de ander... En je zag en je hoorde wat! Kom me d’r niet mee an! Ongelooflijk!

—    Inderdaad: ongelooflijk, meende Matje maar de ironie ontging Huib, die weg was in zijn verhaal, in zijn jeugd, in zijn dromen, volkomen.

—    ’t Is nooit meer zo mooi geweest als toen, ging hij verder. Ik ben toch overal geweest. In de deftigste troepen en in de kleinste schmieretheaters! Deftig, ja.