De fakir van de Prinsengracht

nou de kat maar kommen! De muizen zijn zo lekker met!

Die avond telden ze negen en dertig gulden! Gijs, de huisbaas, die net de koffie had binnengebracht, (hij leverde de kop voor vijftien cent om beneden de café-prijs te blijven en er toch een zaakje aan te hebben!) Gijs dan zag het geld op tafel liggen en met een blik naar Matje zei hij: — Wat een zaak! Daar loop je in tien jaar mee binnen!

—    ’t Is een stuk, een roman, een film, alles tegelijk, elke dag weer, dacht Huib en het schrijft zich zelf! En dat bestaat in deze tijd! Zoveel stomme sukkels, zoveel goedgelovigen, zoveel exemplaren, die er eenvoudig om smeken om opgelicht en uitgeplunderd te worden.

—■ Allicht, lachte Matje. Ze zijn altijd zo geweest en ze zullen altijd zo blijven! Door alle tijden en de beschaving en de cultuur en alles wat je maar wilt, veranderen daar niets aan. Een stelletje high brows schrijft en frunnikt en constateert, maar de grote rest, de legioenen massa weet niets van Wat ze schrijven en doceren en gaat rustig of onrustig zijn stomme gang.

—    Misschien zit het daarin, dat die high brows van jou zich in kringetjes organiseeren en elkaar opvijzelen en verheerlijken, meende Johan langzaam en Huib keek hem verwonderd aan en Matje grinnikte.

—    Ik geloof niet dat het daarin zit, meende de boef. Het heeft geloof ik toch wel een andere oorzaak.

De wending was Huib volkomen ontgaan. Hij had zijn zwaar culturele inslag en hij zonk erin weg. Hij was de man van de grote verwondering, de eeuwige zoeker, die de frases der officieel erkenden gretig slikte en er de waarheid in zocht. En als hij die waarheid niet vond, weet hij dat aan zichzelf. Aan zijn te geringe ontwikkeling, zijn te klein begrip, zijn onvol-