De fakir van de Prinsengracht

het. De woorden werden zacht uitgesproken maar ze vielen als schoten in de nacht. Matje richtte zelfs zijn hoofd niet op toen hij ze uitsprak. Hij bleef in precies dezelfde houding zitten: de armen op de tafel en de handen in elkander gevouwen.

—    Kij weet: kij zijt niet kesond?

De lach verstarde op het gezicht van de kerel. Hij werd rood, zijn wenkbrauwen gingen omhoog en in hevige spanning boog hij zich voorover, wachtend op verdere woorden. Die niet kwamen. Matje bleef bewegingloos zitten.

Het duurde even- Toen stotterde de man: — Wat ...... wat heb ik dan, meneer?

Het antwoord kwam ogenblikkelijk: — Kij hebt één complicatie aan de linkeronderzijde van die buik! Kij moet nu kaan naar huis en kij moet kaan in uw bed. Morken vroek kij moet bellen die dokter. Kij mookt niet verlaten die bed. Kij moet laten zekken wat ik heb kesekt: Complicatie aan die linkeronderzijde van die buik. Kij nu kaan. Twee kulden!

Beverig zocht de man de twee gulden in zijn porte-monnaie, legde de papiertjes op tafel neer en holde de kamer uit. Achter hem bleef de deur half openstaan. Matje rees op, keek naar het gat in de deur en grijnsde.

Johan kwam binnen, gevolgd door Huib. Matje lachte geluidloos.

—    Die wou mijn dag en mijn clientèle versjteren, zei hij. Zo’n knulletje!

—    Wat schrok die kerel! zei Huib bewonderend.

—    ’t Was een uppercut, constateerde Mattheus voldaan. Hij wou mij groggy hebben maar hij ligt nou knocked out! In zijn nest! Zo’n vuilpoes!

—    Groot, prees Huib weer. Psychologisch en technisch volmaakt. Af, in één woord. Af!

—    En ik bezweer je, dat die vent een rotavond en een rotnacht heeft, lachte Matje weer diep tevreden. Zek mij wat is die volkende klant, bediende? Laat