De fakir van de Prinsengracht

ding en de man wachtte. Wachtte met een grijns. Toen zei Matje plotseling' zonder zijn hoofd op te richten: — Kij zijt kekoom tot mij en kij lacht, ik zie.

De kerel grinnikte.

—    Och, ja, zei d-ie, je wil zowat wel es meemaken. Kom maar op met wat je van me te vertellen hebt!

Weer zweeg Matje even. Toen zei hij en zijn stem klonk zacht maar indringend: — Kij zijt trots op die niet keloof, ik voel. Kij u voelt kroot en dapper en belangrijk.

De kerel lachte en haalde zijn schouders op.

—    Och, kijk es, antwoordde hij, laten we nou eerlijk zijn tegen mekaar. Ik vond het lollig en tenslotte mot u ook leven. Maar as u net zo eerlijk ben as ik, zei u toch motten toegeven, dat het allemaal kul is, waar of niet ?

Hij lachte nu met een daverend pleizier. Matje zweeg en wachtte. Toen de man weer tot rust gekomen was, zei hij vlak: — Ik zoek die eerlijkheid maar soms ik zwijg om die mens, die mij bezoekt, te sparen, want die eerlijkheid is niet altijd zo prettig om te horen.

De man knikte en antwoordde welwillend en troostend: — O, tegen mij kunt u alles zeggen wat u wilt! Reken maar!

Matje knikte-

—    Ik weet, ik weet!

Het duurde en Johan werd onrustig.

—    Hoe wordt ie die kerel kwijt? fluisterde Huib. Ik zie daar nog ongelukken van komen!

In de kamer van de fakir lag zwaar de stilte. Een stilte, die dreigde. Johan zag hoe Matje zijn hoofd weer had laten zinken en hoe de klant met een zeer geïnteresseerde maar tevens geamuseerde belangstelling de fakir observeerde. Matje scheen daarvan niets tc merken. Hij leek in gedachten en visioenen weggezonken en hij scheen de aanwezigheid van de man volkomen vergeten. En toen — opeens -— kwam