De fakir van de Prinsengracht

—    ’t Is vanzelf gekomen, ziet u? Al had je ’t achteraf best kunnen zien aankomen. Eigenlijk is het stom maar het moest bepaald zo wezen.

—    Alles moet zo wezen zoals het komt, zei Otje wijs en Johan had hem kunnen slaan, omdat hij vreesde, dat de klant weer van zijn eindelijk gevonden chapiter zou worden afgebracht. Maar Matje was een goed psycholoog en hij wist zeer precies waar de aanmoediging in de woorden en waar de rem zat.

—    Ja, bevestigde de jonge man, het komt allemaal vanzelf en je kan d’r niks aan doen. Eigenlijk is dat het rotte, want als ’t gebeurd is, zit je der mee. Zoals ik nou. Zegt u mij nou wat ik moet doen, meneer!

De man streek zenuwachtig door zijn hoge blonde kuif en keek daarna de fakir in grote spanning aan.

—    Kij moet, begon Matje, terwjl hij zijn hoofd vooroverboog, kij moet, ais kij komt thuis, kaan naar uw bed.

—    Mot ik naar bed, meneer? vroeg de man verwonderd.

—■ Ja, zei Mattheus zó vastbesloten, dat er geen debat meer mogelijk was. Kij kaat naar u bed en kij blijft daarin twee dagen. Het is nu Maandag achttien minuten voor drie en kij blijft in bed tot Woensdag nekentien minuten over drie. In die tijd kij zult zien de oplossing komt. Niet van u maar van de ander. Ka nu. Kij kunt?

—    Ja, meneer. Ik loop in de ongevallenverzekering-

—    Koed. Dan kij kunt kaan in bed. Kom terug Woensdag over een week en vertel mij. Eén kulden!

De man betaalde en ging. Johan kwam uit zijn schuilplaats.

—    Waar had hij het over, weet jij dat? informeerde hij.

—    Geen notie, grijnsde Matje, maar hij is diep tevreden weggegaan en in dit soort zaken is de mond-reclame de beste, weet je dat? Hij ligt best op bed.