De fakir van de Prinsengracht

De jonge man knikte. En zweeg.

—    Kij hebt moeilijkheden. Kij hebt moeilijkheden, ik zie, moedigde Matje hem aan en weer knikte de jonge man.

—    Kij zegt wat kij meent kij moet zeggen, maar kij behoeft niet. Ik weet, zei de huichelaar.

—    Ja, u weet d’r natuurlijk alles van, antwoordde de man en hij knikte peinzend- Maar ’t is erg beroerd, weet u. Je zit d’r maar mee en je weet niet hoe je d’r uit moet komen. De een is zo goed als de ander en we zijn allemaal maar mensen. Je wil de een geen verdriet doen, maar je moet de ander ook sparen, want die is om zo te zeggen toch ook onschuldig aan wat d’r gebeurd is!

—    Volkomen onschuldig, antwoordde Matje en hij knikte begrijpend al begreep hij er evenveel van als Johan die zich achter zijn kijkgat in een groeiende benauwenis zat af te vragen waar dat heen moest.

—    Als de kerel nu maar gauw zegt waar het om gaat, dacht hij, maar binnen zwegen de twee weer met een wijding, die zó innig was, dat zij de ruwheid zelfs van woorden van het diepste begrip niet zou kunnen verdragen.

—    Ik ben anders niet zo, weet u? begon de jonge man weer.

—    Ik weet, antwoordde Matje.

En weer was het stil.

—    Het duurt veel te lang voor een gulden, dacht Johan, die het benauwd kreeg.

Plotseling keek de man de ziener aan.

—    Hoe is het mogelijk, dat u alles zo weet? vroeg hij.

—    Er is een fluïdum van u naar mij. Die fluïdum kaat steeds van de man of de vrouw, die entrez komt hier in deze kamer naar mij en in diezelfde seconde ik weet. Kij bekrijp?

—    Ja, ja, dat moet dan wel, knikte de man maar Johan zag duidelijk, dat hij er niet bij was. En opeens: daar was het. De man moest praten en hij begon!