De fakir van de Prinsengracht

—    Durf je het heus zo? vroeg de acteur en toen Mattheus enthousiast knikte, zuchtte Huib: — Ongelooflijk!

Even nam de fakir achter de tafel plaats. Zo, dat hij de deur voortdurend in het oog kon houden.

—■ Hoe lijk ik zo? informeerde hij.

—    Rot, meende Johan. Door en door burgerlijk gewoon!

—    Dan is het net goed, prees Matje- Dan is de eer geheel aan mij en ik hoop die eer eer aan te doen! De eerste klant, Huib! Je zoekt het maar uit!

Huib verdween met een zucht en een zorgelijk geschud hoofd. De deuren tussen de twee kamers van de suite werden dichtgeschoven en Johan verdween naar de voorste kamer.

Vlak daarop werd er zacht op de deur geklopt. Matje legde zijn gevouwen handen op de tafel, boog zijn hoofd licht voorover, keek naar de deur en zei met een zeer lage en zeer sonore stem: —Entrez!

Het spel was begonnen.

Ze hadden Gijs vooraf gevraagd of hij het goedvond als ze een gat boorden in de suitedeuren. Rechts één en links één.

—    Ik vind het best, had de man met het halve oor geantwoord. Het is mijn huis toch niet en ik heb moord-bonje met de huisbaas. Als je ’t niet te gek maakt, kan je boren en breken wat je wil! Ik vind het best leuk!

Achter die doorboorde deur zou Johan plaatsnemen. Rechts of links, al naar de situatie en het spel van de fakir in de voorste kamer dat nodig maakte. Aldus kon de journalist alles zien en alles horen wat er in de waarzeggerij gesproken en verder ondernomen werd. Want Matje kon zeer ondernemend zijn en Johan had hem gewaarschuwd.

—    Je mag van niemand van je klanten meer dan