De fakir van de Prinsengracht

Aan zijn rechter zijde wandelde Huib, een lange, wat gebogen man met grote, brandende ogen. Ogen, die altijd schenen te vragen en nooit het antwoord kregen, dat ze verwachtten of zouden willen hebben.

En aan de andere kant: Matje. De „kruising van een zwaargewichtbokser en een zendeling”. Groot en breed, de flambard zwierig op het forse hoofd. Het type van de trouwhartige, nette en eerlijke, bar gevoelige medeburger......

Langzaam liepen ze voort.

Haast hadden ze niet. Ze waren het er wel over eens, dat elke zaak eerst onder het publiek moest „doorspreken”. Dat gold voor elke onderneming, ook voor een beginnende waarzeggersfirma. Op de reclamepapier-tjes zouden allicht wel een paar klanten afkomen en uit die enkelingen moest dan de „mondreclame” geboren worden. De eerste dagen zouden ze ’t moeten aankijken en af wachten.

Johan belde. Ze hadden een suite en een kleine kamer aan de straat gehuurd bij een kennis van Matje.

—    Een hele nette man, had die gezegd- Je ziet het zó als je hem ontmoet. Hij is vroeger van de penoosse geweest en hij heeft er nog een half rechteroor van overgehouden. De andere helft van dat oor is bij een kleine onenigheid in een logement je op eén van de walletjes zoekgeraakt. Hij kent mij en dus weet hij van jou en hij zal ons niks proberen te leveren. Een door en door betrouwbaar adres dus!

—    Ik ben gek op jouw „dus”, dat weet je, had Johan geantwoord en zo hadden ze de suite en de kamer tegen een kleine afzettersprijs gehuurd, maar elders was niets te krijgen en als de zaak eenmaal zou gaan lopen, zou de loop voor een normale nette verhuurder onverdragelijk en voor de huurder onbetaalbaar geworden zijn. Want nette verhuurders plegen het onverdraaglijke nu eenmaal altijd om te zetten in het onbetaalbare, waardoor dan (tot de volgende verhoging)