Geschiedenis der Joden in Nederland

De sinds 1889 optredende relatieve afname der Joodse bevolking is te wijten aan de zo sterke — veel sterker dan bij de overige groepen der Nederlandse bevolking — daling van het geboortecijfer.

Gemiddeld aantal levendgeborenen per echtpaar.

Huwelijken gesloten in:

Joden

Gehele bevolking

1885 en daarvoor.................

7.18

7.42

1886—1890 ..........................

5.55

6.98

1891—1895 ..........................

4,99

6.61

1896—1900 ..........................

4.45

6.21

1901—1905 ..........................

3.86

5.77

1906—1910 ..........................

3.37

5.20

Al deze gegevens bewijzen, dat de Joden in Nederland een bijzondere groep vormen. En wanneer wij de verdeling der Joden over platteland en stad nemen, in vergelijking met die van het gehele Nederlandse volk, dan treedt deze bijzonderheid nog sterker naar voren.

De Joden waren in Nederland, zoals overal, sinds de Golah (,,de ballingschap”) een stadsvolk, maar ze worden het in de negentiende en twintigste eeuw in steeds sterkere mate. Met de ontwikkeling van het kapitalisme treedt in ieder land voor de gehele bevolking een „urbani-sering” op: de steden bevatten van jaar tot jaar relatief een groter deel der bevolking, maar bij de Joden in zulke mate, dat hier, om de philosophische uitdrukking te gebruiken: „de quantiteit in de qualiteit omslaat”.

De Jood wordt de stadsmens par excellence, het platteland heeft nagenoeg geen Joden meer. Dit is een der duidelijkste verschijnselen der Joodse lotsgemeenschap.

Dit steeds in sterkere mate stadsmens zijn, geeft den Jood in het Galoeth zijn meest op den voorgrond tredende eigenschappen. Wij weten niet, in hoeverre zijn raseigenschappen zijn psychologie hebben bepaald wel weten wij, dat hij de typische stadsmens is.

Wat onderscheidt de stadsmens van den boer? De hogere

27