Openbare brief aan den Weledelzeergeleerden Heer Dr. A.R. Zimmerman

Maar misschien denkt gij óók zoo over polemiek met mij en zult gij dezen Openbaren Brief met een hooghartig gebaar ter zijde leggen, zeggende dat zulk geschrijf beneden uw aandacht is. Wellicht zult gij er in snuffelen, of er een rechtsgeleerde in laten snuffelen, om te zien of er ook iets in staat, dat u gelegen* heid geeft mij wegens beleediging, smaad of zooiets te vervolgen. En het is óók mogelijk, dat gij u zult verwaardigen te antwoorden.

Laat mij u nu zeggen, dat het mij onverschillig is wat gij zult doen of wat gij zult laten.

Gij zult wel begrijpen, dat het mij er niet om te doen was u te woord te staan, doch het publiek, het Nederlandsche volk te doen zien welke waarde fascistische beschuldigingen bezitten en en van welk kaliber de fascisten zijn, die zich opwerpen als beschermers van de goede zeden, als reinigers van het openbare leven, als redders van het benarde vaderland.

Gij moogt gerustelijk, evenals de Redactie van het dagblad, dat gij ter bereiking van uwe oogmerken tot uwe beschikking hebt, mijn voorlichting „eigenaardig,” mijn taal „weinig be* schaafd,” mijn schriftuur „grof” noemen. Uw en haar oordeel dienaangaande is mij onverschillig — dat van anderen wacht ik met gerustheid af.

Maar al zouden mijn taal en stijl van de geringste soort zijn, zij hebben nooit gediend om anderen te belasteren, noch tot bevrediging van eerzucht en begeerte naar macht; zij zijn nooit aangewend tot diffamatie en eerroof, zij hebben nooit gestrekt tot het bereiken van verfoeilijke doeleinden, als die van u en uwe mede*fascisten van diverse pluimage.

Het zou mij ook nooit ingevallen zijn over u, of over wien ook, te schrijven, als ik in dezen Openbaren Brief heb gedaan; ook over mij zelf niet.

Maar het was onmogelijk uw ongehoorde verdachtmakingen straffeloos te laten passeeren. Men laat vuil water zijn deur voorbijstroomen; maar als het over den drempel komt, moet men het keeren.

Het erge en ergerlijke is, dat uw wijze van optreden en die uwer mede^fascisten, uw perfide systeem van persoonlijke aan* tijgingen, ten slotte noopt tot verweer, van den aard, als in dezen Openbaren Brief is belichaamd. Het strekt u en uwen mede* standers tot eeuwige schande, dat door uw en hun toedoen het peil van critiek, verweer en gedachtenwisseling is gedaald tot een laagtepunt, als in Nederland nog slechts twee jaren geleden onbekend was. Gij en zij vergiftigen het openbare leven. Gij en zij speculeeren op hartstochten en instincten, van welke werkelijk goede vaderlanders den geest des volks pogen te zuiveren.

U te bestrijden was dus plicht — een alles behalve aangename, zeker; maar ook een onaangename taak moet verricht worden, als het onvergeeflijk zou zijn haar onvervuld te laten.

Ik ben verheugd, dat ik haar vervuld heb, maar ook blijde, dat er nu een einde aan is gekomen. Want zelfs deze (om een contra* dictio in terminis te gebruiken) verwijderde aanraking met u, heeft mij met tegenzin vervuld.

Dr. HENRI POLAK,