Hou vremd ik blief

Ma’k zeis ien veurbeeld kiezen van „economisch” ommegaon mit de „zunege” middels van „oons” dialect?

nostalgie

jeudnmonumentn op riege wéér zo’n lözze flotter sjoels vernuuverd bie t stiege vaals as schoem op wotter

Wodt die laeste keuze niet wéér bepaold deur een anti-nostalgie, a’k dat zo numen mag?

Ik wil dat niet ontkennen. Ik haete al die nostal-gieren die op oons verleden daelestrieken as op een aos. Ik jaege ze poëtisch en prozaïsch de stoepen op et lief, krek as de mythische boesjeude die onstarvelik blift, as ahasverus.

boesjeude zél die kriegn

d’r binn haildal gain jeudn meer

boesjeude komt aaltied weer

Bi’j dat vermoorde Ommelaanse jodendom heur ik - zo aj’ willen - functioneel as de iewige, zwarvende jood uut middelieuwse legenden. Een betrokkenhied, die me niet loslaoten zal zolange a’k schrieve.

Mar - a’k ok es een dialectische sprong maeken mag - zit in dit kille-ofstaandelike toch ok een ressien van diepe innerlike betrokkenhied bi’j je geboortegrond, die aj’ niet kwietraeken kunnen ?

Ik geve dat toe. Vaeke is de drang om zomar inienend naor et

- 55 -