Hou vremd ik blief

aarns op knoal dreef e zo mor aan diek löt baauwde zien orgel locht speulde meziek

wiederwaaidege wiezn dij gliedn as tjaalkn liek daip/lieke wiekn lieke nootnbaalkn

schrief ik dat hier in aign maggels of drief ik schier op zulde waggels

Mar now eindelik over jow kwatrienen, die in et Grunninger taelgebied hielendal op himzels staon.

Laot ik „dizze raais” es economisch formeleren. Ik bin rejaol mit mien gedichten mar zunig mit mien woorden.

autogram /1984

dit dichterschap tegen mijzelf bestand houdt mij heel krap met woorden in de hand

(uut: inkele raais)

In de spanning van et kwatrien (de „vaarregel” zoas ik die nume naor et Duutse „vierzeilig”) ligt die „kraphied” op netuurlike basis inbouwd. De psychologische ofmeten- of ofbetenhied van de stugge Grunninger geft an dit „zuneghaids-aspect” een appatte naodrok. „Zunege toal dij mie dat gunt...”, dicht ik argens. „Mien gedichten laagn zuneg”, nuumde Hans Werkman zien essay over mien poëzie.

- 54 -