Hou vremd ik blief

Een tussenvraoge - ie vulen dus gien bepaolde scheiding tussen die stroef-andoende Grunninger tael en de meziek? Alderdeegst tot in heur hoogste sferen.

Niet in et minst. Beide componenten bevruchten mekere op netuurlike wieze. Ik begriepe zonder meer dat Julia Culp (heur heit was - krek as mien heit - een Pekelder jood) tot in heur narven een joods muzikaantendom in heur dreug, dat in die veenstreek hiel goed tot wasdom kommen kon. „Jiddisje Fiedler...”

Ik hebbe op et plattelaand nogdezeldejoodse meziekmaekers kend, die ok argens eers in de diaspora veurkwammen. Daornaost kan ’k mi’j al lieke goed vienen in de „knoalster” aachtergronden van Cornelis Dopper, die daor in 1872 geboren wodde. In 1972 bin de vrouw en ik (op zien honderdste jaordag op 7 feberwaori) naor zien geboortehuus „gepilgert”.

Wi’j weren doe in Borger uut-van-huus. Die dag was et iezig koold, zo koold kan et alliend in Grunninger laand wezen. Wi’j kuierden naor et kefé Dopper, bekeken de gedaenkstien en beseften de beklemmende vergetelhied. Daenkende an et verhael van Heinrich Heine die zien schim op zien honderdste jaordag naor zien geboortestad Düsseldorf gaon wezen zol om te zien of iene daor nog an him dochte. Op Doppers honderdste jaordag docht daor niet iene an him.

Inspireerd deur de verlaotenhied van disse Veenkelonies schreef ik doe et volgende in memoriam: