Hou vremd ik blief

woonde en waar de Hondsrug in het Sterrebos eindigde. Zoals wij als kinderen leerden.

Dierbare herinneringen, na de oorlog zich als vanzelf evoluerende tot:

ól vrok woarvan ik nije gedichten mok

In plak van liefde dus haszliebe....?

Daor is zeker spraoke van. En in diezelde haszliebe ligt meugelik de eerste anzet tot een poëtische „Weg zurück” naor de woorden en geluden van mien jonkhied, die - zoas dat hiet -sloemerden as kolen onder et vuur. Gien gevulige jeugd-herinnerings zoas Van Leeuwen dat bedoelt as hi’j -schrievende over Geert Teis Pzn - sprekt van een „verloren paradijs” (Geschiedenis van de Groninger Literatuur, 43).

Integendiel - zoj’ zeggen durven?

Ongetwiefeld. Jan Boer het dat in de receensie van twijspaalk mien bloasbaa/k anvuuld doe hi’j schreef:

Van alle verzen, dij dizze dichter het leste joar oetgaf, is zien Jiddische poëzie wied weg het staarkste, omdat hai dat as overlevende het daipst deurleefd het. Zien „Bloasbaalk” poest dizze jeugdherinneringen van zuk of, nait om ze kwiet te worden, moar om ze op n ofstand deel te poten as stille getugen van de swaartste bladziede oet ons nijste geschiedenis.

Een oneigenlik perces dus?

Aj’ daormit bedoelen, dat ik die tael neudig hadde om uut dat daenkbeeldige (waor a’k niet meer „beston”) weg te vlochten, hej’ geliek. Ik wil ok verbaal nooit terogge - behalven dan naor een „vaderland in den vreemde”, da’k hielendal individualis-

- 42 -