Karl Marx en zijne voorgangers

140

schillende volksdeelen neer te halen en een politieke samenleving te grondvesten, dat een zoodanig volk, de berechtigingvan den egoïstischen, de van den medemensch en van het gemeenschapswezen afgezonderde menschen, plechtiglijk proklameert (Declaration de 1791). Ja, deze proklamatie op een oogenblik herhaalt, waarop de heldhaftige opoffering van allen, de natie kan redden en daarom gebiedend noodzakelijk is geworden; op een oogenblik, waarin de opoffering van alle belangen der burgerlijke samenleving, aan de orde van den dag was, en het egoïsme als een misdaad zou moeten worden zijn gestraft. (Declaration des droits de 1’homme etc. 1793). Nog raadseiachtiger wordt dit feit, als wij zien dat het staatsburgerschap, de politieke gemeenschap, door de politieke emancipators zelven tot een bloot middel voor de instandhouding dezer zoogenaamde menschenrechten verlaagd zijn geworden; dat aldus de „citoyen” tot den dienaar van den egoïstischen „homme” verklaard wordt; de spheer waarin de mensch als gemeenschapswezen leeft, beneden de spheer waarin hij als deelgenoot leeft gedegradeerd wordt, en ten slotte, dat niet den mensch als „citoyen” maar den mensch als „bourgeois”, voor den eigenlijken en den waarachtigen mensch wordt aangezien.

Le but de toute association politique est la conservation des droits naturelles et imprescriptibles de 1’homme. (Delar. des droits etc. de 1791 art. 2). Le gouvernement est instituê pour garantir k 1’homme la jouissance de ses droits naturels et imprescriptibles (Deel. etc. de 1793 art. 1).

(Het doel van elke politieke associatie is, de instandhouding van de natuurlijke en de onafwijsbare rechten van den mensch”. „Het gouvernement is ingesteld om te waarborgen aan den mensch, de uitoefening van zijne natuurlijke en niet te vervreemden rechten.” („Verklaring van de Rechten van den mensch” van 1793, art. 1 en 2.)

Alzoo in de momenten zelfs, van zijne nog jeugdig frisch en zijn, door den drang der omstandigheden ten top gevoerd enthousiasme, verklaart het politiek leven zich voor een bloot middel, welker doel is, het leven der burgerlijke samenleving. Wel ’t sterkst staat hier de revolutionaire praktijk in flagranten tegenstrijd tot zijne theorie. Terwijl bijv. de zekerheid voor een menschen-recht verklaard wordt, wordt de schending van het briefgeheim openlijk op de dagorde gezet. Terwijl de „liberté indéfinie de la presse”, (Constitution de 1793 art. 122), als consekwentie van het menschelijk recht der individueele vrijheid gewaarborgd wordt, wordt de persvrijheid volkomen vernietigd, want: ,,la liberté de la presse ne doit pas être permise lorsqu’elle com-