Israël, toetssteen van de vredeswil der volkeren!

vluchtelingen op het ogenblik en „Hagar en Ismaël in de woestijn.” Toch is een dergelijke vergelijking alleen maar oppervlakkig, want gedurende de periode van Joodse nationale onafhankelijkheid in de bijbel, vormden de Arabieren geen eigen nationale grootheden van betekenis en later toen de verdrijving der Joden allang een feit geworden was, kwamen de Arabische volkeren tot grote macht en beheersten Azië, een deel van Afrika en een deel van Europa.

In deze periode was er van wrijving tussen de Joden en hun omgeving in de Arabische landen onder Arabisch bestuur, veel minder sprake dan tussen de Joden in de christelijke landen onder de christelijke regeringen. Het is evenmin juist om de verschillen terug te brengen tot verschillen tussen Islam en Jodendom, want hoe wezenlijk die verschillen ook zijn, zij kunnen nimmer de basis vormen van een redenering, die erop uit zou zijn, om de onmogelijkheid van een Arabisch-Joodse co-existentie te bewijzen. Neen, wij moeten de oorzaak zoeken in het verzet van de Arabische leiders tegen Joden als voorpost van het Westen.

Een verzet tegen hun tempo, tegen hun opvattingen inzake arbeidswetgeving, tegen hun hoge levensstandaard voor de arbeiders, tegen hun democratie in absolute zin, kortom het verzet dier leiders is een poging om zich te handhaven als feodale of half-feodale heersers in een tijd, waarin dit soort heerschappij in het Westen reeds lang tot het verleden behoort.

Aanvankelijk bedrogen in bij hen gewekte toekomstverwachtingen van nationale onafhankelijkheid, na de eerste wereldoorlog, hebben de Arabische leiders zich verzet tegen het plan van de Engelse regering om de Joden een nationaal tehuis te geven in Palestina, tegen het plan van de Volkenbond, dat Engeland een mandaat over Palestina verleende en tegen ieder streven van Joodse zijde om de emigratie van Joden naar Palestina te bevorderen en daar een semi-onafhankelijk nationaal bestaan op te bouwen.

De Joden hebben aanvankelijk hun grond in Palestina gekocht van Arabieren en de Arabische grootgrondbezitters hebben van deze landaankoop bijzonder veel profijt getrokken. De Arabische bevolking heeft grote voordelen gehad van de Joodse kolonisten, die voor het eerst in de geschiedenis als blanke koelies gingen werken. Voordeel hadden zij ook van de Joodse ontginning, gezondheidszorg, alsmede van de zorg van het Engelse mandaatbestuur, waarvoor de Joodse kolonisten veel bijdroegen en waarop zij inspirerend werkten. Maar al deze voordelen betekenden beslist niet, dat de Arabieren hun verzet tegen de Joodse bevolking opgaven en al konden Joden en Arabieren in Palestina vaak uitstekend met elkaar opschieten en al kon men zo nu en dan hopen op een samengroei van de beide bevolkingsgroepen — en aan pogingen daartoe heeft het aan beide kanten niet ontbroken — het verzet bleef.

Het zou ons te ver voeren om hier de gehele geschiedenis na te gaan van de Engelse mandaats-periode, het steeds verder inkrimpen van het gegeven recht en van de steeds groter wordende noodzaak, een oplossin -voor de Jodennood te vinden. Wij moeten beginnen met het tijdperk, waarin voor het eerst een internationale oplossing voor het probleem wordt voorgesteld en aangenomen. 29 November 1947, dus 9 jaar geleden, besloot de vergadering van de V.N. met een grote meerderheid om het rapport van de „speciale onderzoek-commissie der V.N. inzake

8