Israël, toetssteen van de vredeswil der volkeren!

voor wij de vraagstukken, die een eventueel accoord in de weg kunnen staan, nader bekijken. Het is slechts nodig om een bloemlezing te geven uit de verschillende Arabische uitlatingen over het bestaan van Israël, om duidelijk te maken, dat, ook wanneer men de oosterse lyriek aftrekt, er genoeg overblijft om vast te stellen, dat de Arabische staten geen vrede willen.

Op 8 mei 1954 verklaarde Nasser in Cairo dat Israël een kunstmatige staat was, die moest verdwijnen ^x).

Op 18 april 1953 had Naguib verklaard: „Het bestaan van Israël is een kanker in het lichaam van de Arabische volkeren” -).

Op 3 november 1954 verklaarde Fariz el-Khoery, premier van Syrië, in het parlement: „Zekere Arabische leiders zeggen, dat er geen vrede met Israël kan zijn, voordat de resoluties der V.N. zijn uitgevoerd. Zij verbinden dus de vrede met Israël aan deze voorwaarde. Ik verzet mij tegen een dergelijke verklaring en ik zeg, dat er geen enkel verband bestaat tussen vrede met Israël en de terugkeer van de vluchtelingen en de resoluties van de V.N. Of de vluchtelingen terugkeren of niet, er moet geen vrede met Israël gesloten worden in enige vorm. Ik geloof niet, dat de Arabieren vrede zullen goedkeuren, zolang de Joden op deze plaats, het hart van de Arabische staten, gevestigd blijven, allen in hun omgeving bedreigend en corruptie en kwaad verspreidend. Hoe kunnen wij vrede met hen sluiten, als zij daar blijven. Dit was de eerste ronde en ongelukkig genoeg niet succesvol. De Arabieren (en wij daarbij inbegrepen) moeten zich op een tweede ronde voorbereiden en doen wat zij kunnen” ³).

Op 12 maart 1955 zei de minister van onderwijs van Egypte: „Lanceer een haatcampagne tegen Israël om de haat te doen indringen in de harten van de leerlingen. Wij hebben ons onafhankelijk verklaard, maar tenzij wij zulks uitbreiden met de ontwikkeling van werkprojecten en met de kracht der wapens, zullen wij niet in staat zijn om stand te houden tegenover de vijand Israël en het zal waardeloos zijn om opvoeding te bevorderen”.

Deze verklaringen vormen zoals wij zullen zien een flagrante schending van de wapenstilstandsovereenkomst. Daarin wordt namelijk al in het eerste artikel gezegd, dat „ten einde de terugkeer van permanente vrede te bevorderen, geen agressieve actie van een der beide partijen zal worden ondernomen of beraamd, noch in dreigement tot uiting gebracht jegens het volk of de gewapende macht van de andere partij”.

Desondanks verklaarde koning Hoessein ter gelegenheid van een sport-festival in het door zijn leger bezette gedeelte van Jerusalem op 4 juni 1956⁴):

„Ik beloof, dat totdat ons vaderland is teruggekeerd tot ons, wij voorbereid zullen blijven en onze wapens niet zullen neerleggen vóór ons doel is bereikt. Wij zullen voorwaarts schrijden tot de bevrijding van ons vaderland zij aan zij met al

Voor noten zie pagina 25.

6