Israël, toetssteen van de vredeswil der volkeren!

[n de afgelopen maanden heeft Israël voortdurend in de belangstelling gestaan van de gehele wereld.

Het antwoord van Israël op de bedreiging door zijn naburen, de veldtocht op het Sinai schiereiland en de overwinningen op de Egyptische legers, hebben de wereld opnieuw geconfronteerd met de problemen van het Midden-Oosten. En dus ook met het grote vraagstuk van Joden en Arabieren. Hoewel men algemeen geneigd is om de verschillende artikelen in de leidende dagbladen te vergelijken en zo tot een bepaalde conclusie te komen (wat meestal nog niet eens kan, daar het alleen maar de opinie van een door ons gekozen blad is, die gevolgd wordt) toch zullen velen de behoefte hebben gevoeld aan een grondiger uiteenzetting van de vraagstukken, die met de nu weer acute crisis in het Midden-Oosten direct verband houden.

Want het is duidelijk, dat noch de militaire overwinning van Israël, noch de interventie in de Suezkanaal-Zone door Engeland en Frankrijk, noch de dreigende taal en de nog dreigender daden van de Sovjet-Ünie deze problemen dichter bij een oplossing hebben gebracht. Wanneer straks de V.N., nu niet alleen meer steunend op een onbelangrijke groep waarnemers, maar beschikkend over een eigen politiemacht, de problemen zal hebben op te lossen waarvoor zij zich zien gesteld, wat is dan de situatie en vooral, wat zijn de vredeskansen?

Israël in het hart van het Midden-Oosten De V.N. zal genoodzaakt zijn een oplossing te vinden voor de voortdurende wrijving tussen Israël en zijn naburen. Wanneer zij die beide partijen vraagt, „hoe denkt gij over een oplossing?”, dan kennen wij het antwoord nu reeds, aangezien de beide partijen in de afgelopen jaren en maanden dit antwoord vaak en nadrukkelijk hebben gegeven. Israël wenst vrede. Het wenst vrede, omdat het dan alleen zich ontwikkelen kan, zijn economie kan consolideren, zijn ontginningen uitvoeren en zijn industrie op gang brengen. Het wenst vrede, omdat waarlijk geen volk méér naar vrede verlangen kan, dan het Joodse volk, omdat geen volk méér behoefte heeft aan rust, om op te bouwen en tot zichzelf te komen. Israël wenst vrede, omdat het weet van welke onschatbare invloed een onbedreigd voortbouwend Israël kan zijn in het Midden-Oosten, van hoeveel nut voor de z.g. achtergebleven gebieden, voor het verlichten van het levenslot van de werkende massa in dit grote gebied. Israël is tot veel concessies voor deze vrede bereid en het was dat ook in het verleden. Israël heeft de wapenstilstandsverdragen met de overwonnen Arabische staten in 1949 getekend en daarbij afstand van veroveringen gedaan, omdat het hoopte daarmede de vrede te dienen. Ook nu heeft Israël verklaard: „Wij willen de Sinai woestijn niet behouden, wij willen geen Egyptisch gebied annexeren, wij willen geen der Arabische staten aanvallen, wij willen alleen vrede.”

Wat is het antwoord der Arabieren?

Maar ook het antwoord van de andere partij is duidelijk. De Arabieren willen de vernietiging van Israël. Naar vaststaat hebben de Arabische staatsleiders tijdens een bespreking in Beiroet opnieuw een verzoek ontworpen en doen overbrengen aan de ledenstaten der V.N. om Israël van de kaart te vegen.

Met Israël wensen de Arabieren geen vrede. Dit dient vooropgesteld

5