Israël, toetssteen van de vredeswil der volkeren!

het bestaan van Israël willen spreken. Dat deze beweringen onoprecht zijn, Is in het voorgaande reeds uitvoerig betoogd. Arabische leiders hebben het duidelijk gemaakt, dat ook als de vluchtelingen terug zouden komen, er niet kan worden gesproken over vrede met Israël. De vertegenwoordiger van de UNRWA in Jordanië, de Heer Galloway, verklaarde dit ook heel duidelijk aan een Amerikaanse studiegroep in Amman in 1952:

„Het is zeer duidelijk, dat de Arabische volkeren in het geheel het vluchtelingenprobleem niet wensen op te lossen. Zij wensen het als een open wonde te bewaren als een aanvalspunt tegen de V.N. en als een wapen tegen Israël. De Arabische leiders geven er niets om of de vluchtelingen leven of sterven.” En de Heer Abdullah Nawass, lid van het Jordaanse parlement, zei op 6 juni 1952:

„De Palestijnse oorlog kan alleen maar doorgaan wanneer de vluchtelingen er als zodanig zijn.” En Falastin schreef op 2 januari 1952, citerende de uitspraak van een lid van de Jordaanse regering:

„Het bestaan van het vluchtelingenvraagstuk is een belangrijke factor in ons voordeel tegenover de Joden en het Westen. Zolang als het onopgelost bestaat, loopt het politieke en economische bestaan van Israël direct gevaar.”

Immers de vluchtelingen zijn, dat hebben wij ook in vergaderingen in Nederland gemerkt, een waardevol propaganda-object tegen Israël. Deze massa, altijd In afwachting gehouden van wat er met ze zal gebeuren, vervuld met haat jegens Israël, vervuld met haat jegens het Westen, is een goed instrument om de aandacht van de verantwoordelijkheid van hun leiders af te wenden en makkelijk voor politieke doeleinden te exploiteren.

Zo kunnen de Arabische staten het Westen voorhouden, dat hun aanwezigheid het communisme in het Midden-Oosten bevordert, dan weer de Sovjet-Unie de gelegenheid geven om zich te interesseren voor de wanorde in een belangrijk gedeelte van de wereld. Wat echter de bedoeling is van de terugkeer van de vluchtelingen op het grondgebied van Israël werd heel duidelijk uitgedrukt door de Egyptische minister van buitenlandse zaken, Mohamed Salah-Ed-Din, op 11 oktober 1949:

„De Arabieren hebben de bedoeling door de eis te stellen van de terugkeer van de vluchtelingen naar Palestina, dat zij daar terugkeren als meesters, duidelijker gezegd, zij streven er naar om de staat Israël te vernietigen”. ¹⁸) Het belangrijkste blad uit Cairo: „Akher Sa’ah” schreef op 16 januari 1952:

„De Arabische Liga moet voortdurend eisen de terugkeer van de vluchtelingen en in hun gemoed de wraak sterk maken.” En op 28-1-1956 had de Syrische minister van binnenlandse zaken een bijeenkomst met de vluchtelingen in de militaire leeftijd, om te bespreken „hun opleiding bij de voorbereiding van de dag der wraak”.

Het is dus heel duidelijk, dat van Arabische zijde men er nimmer twijfel over heeft laten bestaan, dat de vluchtelingen een vijfde colonne zouden vormen, integendeel men heeft dit openlijk toegegeven. Hoe moet men dan de houding betitelen van hen die desondanks in niet-Arabische kringen b.v. in Nederland spreken over de eis tot het terugbrengen van de Arabische vluchtelingen naar het vroegere gebied? Deze eis staat gelijk met te vragen, Israël als staat te vernietigen en degenen die deze eis stellen, maken daarmede duidelijk aan welke kant niet alleen van het

18