Israël, toetssteen van de vredeswil der volkeren!

gers voort te laten leven. Meer dan 200 millioen dollar werd in de afgelopen acht jaren aan hulpverlening uitgegeven en nogeens 200 millioen werd bestemd voor werkzaamheden om de economie van de Arabische landen te verbeteren,teneinde er zó toe bij te dragen, dat een deel van de vluchtelingen in het gewone leven van deze landen zouden kunnen worden opgenomen en niet meer behoefden te worden gesteund. Jaar na Jaar werd het vraagstuk in de vergaderingen van de V.N. besproken. Veel commissies, sub-commissies en speciale afgezanten zijn naar het Midden-Oosten gegaan en hebben hun plannen ingediend. Steeds werden nieuwe voorstellen gedaan, maar uiteindelijk bleef het aantal vluchtelingen nagenoeg hetzelfde en is er, afgezien van kleine uitzonderingen, in het algemeen in het lot van de vluchtelingen nauwelijks enige verandering gekomen. De verschillende directeuren van de hulp-commissie der V.N. moeten telkens weer rapporteren ¹⁴) „dat er weinig vooruitgang is gemaakt,” „dat het niet zo snel gaat als men zou wensen”, „dat er geen medewerking werd verleend door de landen waar de vluchtelingen zich bevinden,” „dat men hoopt, dat het nu beter zal gaan,” een klaagzang zonder eind.

Zo b.v. deelt de sub-commissie van de Verenigde Staten, die zich met deze zaak bezig hield, op 24 juni 1953 mede.

„Steeds weer sinds deze zaak in behandeling werd genomen In 1949, werd de hoop uitgesproken, dat er spoedig een belangrijke verbetering zou optreden, maar jaar na jaar is voorbijgegaan zonder deze gewenste verandering en er werd steeds alleen maar weer hulp gevraagd.”

De gelden voor de hulpverlening aan de vluchtelingen worden voor een groot deel besteed in de landen waar zij verblijven. Er werden zelfs beperkende maatregelen toegepast wanneer men elders goedkoper wilde inkopen. Het is dus duidelijk, dat de vluchtelingen in plaats van een last te vormen voor de landen waar zij zijn, als een voordeel moeten worden beschouwd. In 1951 sprak het rapport van de hulpcommissie van de V.N. duidelijk uit, „de vluchtelingen vormen een rijke en verleidelijke bodem voor exploitatie.” De bijdragen van de Arabische staten zelf bedragen in het totaal van de 400 millioen dollar nog geen 3 millioen. Daarentegen werd door Instanties van de V.N. uitgegeven aan locale onkosten in 1950 alleen In Egypte bijna 2 millioen dollar, in Jordanië 3% millioen en in Syrië meer dan 3 millioen. De economische voordelen, die de aanwezigheid van de vluchtelingen voor de Arabische staten met zich medebrengen, blijken o.a. uit het volgende citaat uit het rapport van de instantie voor hulpverlening (dit agentschap zullen wij verder met zijn eigen Initialen UNRWA aanduiden):

„Van de hulp die vluchtelingen ontvangen, zal vanzelfsprekend een grote economische stimulans uitgaan voor de economie van de landen waar zij wonen”.

Door alle mogelijke maatregelen maakten de Arabische staten zelfs het vervoer onnodig duur. Wij beschikken over de gegevens voor het staven van al deze feiten. Veel schitterende carrières in Arabische regeringskringen zijn op de ellende van de vluchtelingen gebouwd, ook al omdat het probleem voortdurend kan worden gesteld als een instrument voor internationale afpersing.

Vandaar dat de Arabische regeringen zich steeds verzetten tegen het uitvoeren van werken, die de vluchtelingen tot werkzame burgers zouden maken. Alleen in Jordanië hebben zij burgerrechten. In de overige

16