Israël, toetssteen van de vredeswil der volkeren!

Maar, zo vraagt de lezer zich af, zijn er dan behalve de houding van de S.U. en de onwil der Arabische staten om vrede te sluiten, geen werkelijke gronden voor een voortdurende spanning?

Ligt daar dan niet het ontzettende probleem van de Arabische vluchtelingen, waarvoor in de gehele periode sinds het ontstaan van Israël geen oplossing werd gevonden?

Inderdaad, er zijn niet veel menselijke tragediën, die zozeer de aandacht van de wereld hebben opgeëist, en met recht, als het droevige lot van de vluchtelingen uit het vroegere Palestina.

Wij zullen het probleem van deze vluchtelingen nu onder ogen moeten zien en nagaan hoe het ontstaan is, wat het vraagstuk zo ingewikkeld maakt, welke pogingen tot een oplossing gedaan zijn en waarom die niet zijn geslaagd, om vervolgens de belemmeringen die een regeling in dit gebied van de wereld In de weg staan, na te gaan.

Daarbij moet worden voorop gesteld, dat het leed van mensen, die hun vaderland moesten verlaten, op grond van een ontwikkeling die zij niet hebben gewild en niet hebben voorzien, ieder ter harte moet gaan. Welk volk weet beter wat ballingschap betekent dan het Joodse volk. Welk volk heeft eerder het recht van de vreemdeling op een behoorlijk en gelukkig leven erkend. Er is geen sprake van, en er is nimmer sprake van geweest, dat de Joden in of buiten Israël het leed, dat zij hebben ondergaan zouden willen verhalen op onschuldige Arabieren, al is dit vaak door Arabische leiders beweerd. Het leed van het Joodse volk is naar het woord van de profeet Jeremia „met geen maat te meten.”

Stellig zou geen Jood dat leed aan wie dan ook toewensen.

Laat ons dan nu op de wijze zoals hierboven voorgesteld, het probleem bespreken.

In 1948, na de oprichting van de Staat Israël, ontstond er een massavlucht van de Arabische bevolking uit het gebied, dat volgens de beslissing van de V.N. de Staat Israël zou vormen. Een klein aantal rijke Arabieren had eerder reeds het land verlaten met medeneming van genoeg bezit om hun gemakkelijk bestaan in de landen waar zij toevlucht zochten, voort te zetten. Zij werden in die landen geaccepteerd en behoren niet tot de Arabische vluchtelingen. Volgens de Arabische propaganda zou er, ook als hun staten niet de Staat Israël waren binnengevallen, toch een vluchtelingenprobleem zijn ontstaan. Zij stellen het zelf zo, dat zij in het geheel geen agressie hebben gepleegd door de pas opgerichte Staat Israël aan te vallen, maar dat zij alleen maar hun Arabische broeders te hulp zijn gesneld, omdat deze door de Joden werden (of zouden worden) uitgemoord.

Het staat vast dat met uitzondering van enkele excessen (het beruchtste daarvan is Deir Yassin waarvan wij nog zullen spreken) de Joden geen wreedheden hebben begaan en zij er volstrekt niet op gesteld waren, dat de Arabieren en masse zouden vluchten. Integendeel, zij hebben dat trachten te voorkomen. Door wie werd dan deze massavlucht veroorzaakt? Wij geven het woord aan de heer Emil Ghoury,

11