Een staat herrijst ....

Deze oprichting, deze herrijzenis van de Staat is geen experiment, het is, zo zien zij het, de laatste kans. En zij zijn vastbesloten die niet te laten ontglippen.

Morgen gaat er weer een convooi. Morgen ga ik naar Tel Aviv.

Afscheid van Jeruzalem. Moge het maar voor kort zijn. Zal hier verwoesting heersen of opbouw — vrede

of oorlog?

Sjalom lag Jeroesjalajim — Vrede zij U Jeruzalem.

In het Convooi.

Wanneer U leest van onlusten, van de doden op de weg, dan kan het haast niet anders of U denkt dat de wegen verlaten zijn en dat niemand reist. Een ogenblik wachten in de lange queue bij de busstations en U bent van het tegendeel overtuigd. De Jis-joew wil niet dat het normale leven wordt onderbroken. De mensen willen ondanks het gevaar het werk voortzetten. Zo trekken er dagelijks convooien van Jeruzalem naar Tel Aviv en omgekeerd. Op beide punten is het moeilijk om een plaats te veroveren. De mensen hebben er uren wachten voor over. Wachten in kalmte en gelatenheid, maar met de zekerheid van het „wij moeten doorzetten”.

Voor mij in de rij staat een vrouw. Zij leest in de krant het verslag van de tocht van het convooi van gisteren. Het convooi werd beschoten. Er vielen doden, er waren gewonden.

Zijn deze mensen helden? Zij zouden U verbaasd aankijken als U het vroeg. „Helden?” Waarom?”