Een staat herrijst ....

Naast mij staat een „veteraan” die ook de onlusten van ’36-’39 heeft meegemaakt en ik vraag om een verklaring van deze wonderlijke onbewuste dapperheid.

„The mail must go through”. Dat is al wat hij zegt. En ik geloof dat hij daarmee de houding het beste getekend heeft. De post moet doorgaan — hoe dan ook!

Het wachten wordt gekort door een eindeloze rij bedelaars (zijn er ergens meer dan hier?) die U a raison van een piaster een voorspoedige reis wensen door tal van bijbelteksten gesteund. Een enkele reiziger is er die geen bedelaar afwijst als gold het een niet te hoge levensverzekering.

En dan zijn er de mensen die de dorstigen willen laven, al heeft hun roep sinds de dagen van Jesaja wel een verandering ondergaan. Zij roepen nu de „dorstigen niet meer naar het water”, maar naar de „miets” (het sinaasappelsap).

Het is 1 uur. Met veel moeite en niet dan na het vertonen van vele legitimaties hebben wij een plaats gekregen. Velen uit de lange rij kunnen niet meer mee. Zij zullen er morgen weer staan. Wat er ook gebeure met het convooi waarin wij zijn. Voorop rijdt een taxi, waarin zich vermoedelijk mensen van de Haga-nah bevinden. Dan volgen de autobussen en tussen de autobussen de taxi’s van de gewone diensten. Een open tender met de mensen van de Joodse hulppolitie begeleidt als een trouwe waakhond het convooi. Dan weer schiet het kleine wagentje vooruit en neemt positie bij een van de zijwegen, een ander maal rijdt het achter de stoet om ons in de rug te dekken.

De stemming in onze bus is opgewekt. Er is geen

80