Een staat herrijst ....

dan de andere kant de spanning van het weerzien, de drang om ze eindelijk gelukkig te maken groeide.

De Engelsen spraken van „illegal immigrants”, d.w.z. immigranten die binnenkwamen ondanks de verbodsbepalingen van het Witboek van 1939, dat weliswaar door alle groepen van de Labourparty en door vele anderen als onzedelijk veroordeeld was, maar nimmer, ook door de Labourregering niet, was opgeheven. De Joden noemden deze mensen Maapie-liem — vermetelen — die, daar alles achter hen verbrand was, de moed vonden om de enige mogelijkheid aan te grijpen.

Een enkele keer kwamen zij door de blokkade heen. Op het strand stonden dan de jongens en meisjes van de Haganah die hen zwemmend of in kleine bootjes aan land brachten. Er weerden dan wel de volgende dag razzia’s gehouden, maar dan waren de meesten al niet meer te vinden.

Meestal echter hebben de Engelsen, die bij deze operaties gebruik maakten van de vloot en de luchtmacht, van radar, de vluchtelingenschepen weten op te sporen. Zij brachten ze op naar Haifa. Daar gingen de zieken aan land. De overigen werden, haast immer onder heftig protest, soms na hevige urenlange vechtpartijen, waarbij de soldaten traangas gebruikten, aan boord van een Engels transportschip gebracht dat de ballingen in nieuwe ballingschap op Cyprus voerde.

Zo werd de laatste periode van het mandaat gekenmerkt door een wreedheid, die niet paste noch bij de Engelse ,,fairness” noch bij het meest elementair begrip van mensenliefde tegenover de mensen die meer dan welke groep ook had moeten lijden door de wrede

53