Een staat herrijst ....

voor het publiek afgesloten en voelden de Engelsen zich veilig tegen de terroristen. Het was niet zo makkelijk om een „zóne-pas” te krijgen, maar een perskaart maakte ook de poort van de zóne open.

Er liepen geen Arabieren in het Joodse Jeruzalem op die zonnige dag. Dat was het begin van de staking. Gisteren had een Arabische geitenhoeder zijn beestjes nog laten grazen op de met stenen en mager onkruid bedekte open plek tegenover de gebouwen van de Agency. Nu was de stad verdeeld in een Arabisch en een Joods deel. De handelswijk, een nieuw commercieel centrum, vormde de overgang. Hier was de Joodse uitbreiding van de nieuwe stad het verst doorgedrongen. Wij gingen er heen.

Het was nog drukker op straat dan anders. En de atmosfeer vertelde: „Er moet iets gebeuren.”

De busdienst naar Tel Aviv ging niet normaal. „Ze rijden met twee chauffeurs,” vertelde iemand en een vrouw riep met angst en ontzetting: „Wat, met twee chauffeurs!” Het werd mij uitgelegd. In tijden van onrust rijden de busdiensten met twee chauffeurs. Wanneer de een iets gebeurt....

Wist niet de spreukendichter reeds: „Beter dat twee op weg gaan, dan een!!”

Wij liepen de stad door. In de richting van het merkaz mischarie — het nieuwe handelscentrum. Gistermiddag had de K.L.M. een eigen bureau in Jeruzalem geopend. Ik had daar een Engels ambtenaar ontmoet, die mij met papieren en stempels (wie kan daar zonder leven in deze dagen?) zou helpen. Hij zou in een van de bureaux op mij wachten. Voorwaarts dus.

Een Arabische jongen hield mij staande: „Wat is

46