Een staat herrijst ....

bische transporten (ook wapentransporten) per spoor gaan vindt er nog al eens een onvoorziene onderbreking van de reis plaats.

Het vervoer geschiedt dus uitsluitend per bus. De busondernemingen zijn collectieve ondernemingen, de chauffeur is dus ook mede-eigenaar van de onderneming. Dat heeft zijn zeer goede zijde, hij heeft een gevoel van verantwoordelijkheid voor de dienst en voor de noodzaak om te allen tijde de verbinding te onderhouden dat werkelijk bijzonder moet worden genoemd, het is „zijn wagen” en „zijn dienst” en „zijn weg”. Daarnaast staat (in normale tijden) dat klachten niet veel uitwerken. Want hij is geen bediende maar souverein. De voordelen steken echter torenhoog uit boven de nadelen en de „Nehag” de chauffeur behoort tot de groepen die er ’t meest toe hebben bijgedragen om het moreel hoog te houden en de strijd te winnen.

Nederland heeft in de oorlog met ontzag leren opzien naar zijn vroeger maar al te vaak vergeten spoor-mannen. De chauffeurs in het Joodse land hadden hun plaats in de waardering in de legenden van het volk reeds lang gevonden.

Zij hebben in de onlusten van ’36 tot ’39 en in deze tijd bewezen dat zij die plaats ten volle hebben verdiend.

De taxi is vol. De weg is de meest besproken en beschreven weg in het laatste jaar — van Tel Aviv naar Jeruzalem.

Toen, zo kort na 29 November, ondanks de eerste gevallenen, een rustige weg. „Het loopt zo’n vaart

42