Een staat herrijst ....

Zou het ook verder blijven gaan? ,,U was hier zeker niet tussen ’36 en ’39,” zei mij iemand. Dat was ik inderdaad niet. ,,Dan had U wat anders beleefd, Ja, er vallen mensen. Maar dacht U dat het hun lukken zal om ons leven te verstoren. Die „sim-cha” (vreugde) gunnen wij ze niet.”

Pas veel later heb ik geleerd dat dat ernst was. Toen heb ik ervaren dat het een geluk is met deze mensen te verkeren, een genade een der hunnen te mogen zijn.

Terug naar Jeruzalem.

„Een taxi naar Jeruzalem — om twee uur.” „In orde.” Waarom niet met de bus —is het geen dwaze en dure inval om met een taxi te gaan? Neen, want men kent hier de prachtige instelling van de collectieve taxi - collectief in tweeërlei opzicht - van ondernemers en van passagiers. Er gaan meermalen per dag veel mensen naar Jeruzalem, naar Tel Aviv en naar Haifa. Welnu men kan op ’n bepaald uur een taxi bestellen en is dan zeker dat er meerdere gegadigden zijn. Het is de ondernemers daarom mogelijk ’n vaste prijs per persoon vast te stellen en ’n geregelde dienst te onderhouden. De passagier rijdt voor iets meer dan de dubbele prijs in een luxe wagen inplaats van in een bus.

Treinverkeer is er in Palestina nauwelijks. Door Joden wordt er bijna geen gebruik van gemaakt. Het duurt te lang. De afstand Jeruzalem-Tel Aviv bijvoorbeeld eist viermaal de tijd van een busrit en .... het is ook te gevaarlijk. Want aangezien Engelse en Ara-

41