Een staat herrijst ....

nog eens proberen. Hun moed zal niet breken en hun wil zal zegevieren — van ’n wereldgeweten moet men dan echter niet meer spreken, want dat zal gebroken zijn. Luid klonken de stemmen door de vallende nacht — de lichtstad Tel Aviv wierp zijn duizenden stralen hemelwaarts — de luidspreker bij de Mograbi schalde onvermoeid zijn lied van hoop en vertrouwen.

In een buitenwijk dansten jongens en meisjes de horrah. Misschien de honderdste die dag.

De omstanders klapten de maat, terwijl in voortdurende kadans de voeten bewogen — Dawid mclech Jisraeel chaj — chaj wekajam — (David de koning van Israël - leeft - leeft voort.)

En voor de zoveelste maal herhaalde ik mijn probleem: Levensmoed of angst voor de toekomst? „Beide,” zei mijn buurman. Zoëven meldde de radio de eerste Joodse gevallenen. Er zijn Joden aangevallen tussen Tel Aviv en Jeruzalem ....

De eerste doden. Zij zouden de volgende dag in een zwartomrande lijst in de krant staan. Hoe zouden de aanstaande burgers van de Joodse Staat hier tegenover staan?

Was dit het begin van de oorlog van de Arabische Liga of slechts een „incident”.

Ik moest denken aan de woorden van mijn geschiedenisleraar .... „er bestaan geen incidenten — wel een voorbereiding tot nieuwe aanvallen.”

De Arabische agressie was dus begonnen. Het antwoord was nog niet bekend. Na het bericht van de eerste doden was er geen stilte gevolgd in de radio-uitzending. De Bijbellezing begon — de voortzetting van de dagelijkse cursus. Het leven ging verder.

40