Een staat herrijst ....

parade van wandelende groepen, maar steeds weer bleven er groepjes staan praten en de voorbijgangers werden dan ven ast met een nieuwe prognose van de op banden zijnde stemming.

„Vandaag valt de beslissing toch niet — het zal wel weer worden uitgesteid,” was de gangbare veronderstelling.

De Sjabbat was voorbij. De bussen reden weer — de bioscopen gingen open. De winkels toonden hun overvloed in een zee van licht.

Maar er waren weimg kooplustigen. De cate’s waar een radiotoestel was, trokken de meeste belangstelling. Daar werden de gesprekken telkens weer onderbroken door de stem van de omroeper die de laatste berichten bracht uit het verre Lake Success.

Het werd laat — het publiek ging naar huis. De beslissing was nog niet gevallen.

„Mede” (wat zullen we er aan doen?)

Als men tweeduizend jaar gewacht heeft, wordt men toch niet wanhopig als het een dag later aan de orde komt. Als .... het in orde komt.

Zo dacht een kleine groep studenten in een klein koffiehuis.

Wij bleven luisteren naar de Amerikaanse omroep. Het was al twaalf uur geweest. In Lake Success werd nog vergaderd. Sterker.... de debatten liepen ten einde.... er werd gestemd.

In ijzige spanning stonden wij ademloos te luisteren. Wildvreemde mensen hielden elkaar bij de hand. Een enkele herhaalde iedere uitgebrachte stem en de anderen prevelden voor zich heen, als een nieuw en vreemd gebed.

34