De doolhof

zwarte uren van dien nacht. Maar toen de morgen doorbrak in de kerk die tot stal was geworden, was ik klaar met mijzelf.

Ik schreef mijn ontslagaanvraag en zond hem naar het hoofdkwartier. Toen sloeg ik mijn mantel om en stapte naar buiten in den guren ochtend, mijn oog zocht de richting van het kleine huis waar ik Maître François in de deur had zien verschijnen. De luiken waren nog gesloten, maar ik stapte erheen en klopte aan. Ik gaf mij volledig rekenschap van mijn dwaasheid, dat ik als Commandant, een handwerker en suspect persoon in zijn woning ging opzoeken, maar die dwaasheid gaf opluchting. Geduldig wachtte ik af tot mij zou worden opengedaan.

Eindelijk ging een luik los. Een zeer oude vrouw zag mij vragend aan.

,,Ik moet den meester spreken,” zei ik.

„Hij is hier niet meer,” antwoordde zij. „Zijt gij de aanvoerder van de ruiterij die hier ligt?”

„Ja. Waarom?”

„Hij heeft een brief voor u achtergelaten. Ik behoefde hem alleen af te geven als ge zelf naar hem kwaamt vragen.”

Ze haalde den brief en ik stak hem tusschen de knoopen van mijn rok. In de kerk teruggekeerd, las ik:

179