De Jacht op de Vlinder

Shen Ti Yü merkte de felheid der kleuren op, terwijl hij werd omsloten door de helpers, ook zag hij, dat zijn eigen grauw, blauw gestriemd lichaam zeer kleurloos was tussen het blinkend rood en groen. In de Zalen der Welgevormde Vaten hadden Shen Ti Yü’s ogen de waarde der kleuren geleerd.

⁽Leidt de Hoge Ambtenaar der Maaltijden binnen!’, gelastte de Richter der misdadigen.

Brede gordijnen schoven vaneen.

In het licht van de doorgang wachtte de Ambtenaar, gekleed als een feestganger, — zijn dochter Tui voerde hij aan de hand.

Hoe was het, dat Shen Ti Yü zich plotseling niet meer de kleine Tuï kon herinneren? Was de kleine Tuï achtergebleven in de verre droom? Zeker had Shen Ti Yü nooit deze edele, bloemgelijke godin aangeraakt, deze broze stengel, dit kostbaar vat.

Shen Ti Yü wist niet meer van de waarde der kleuren. De oranje zijde van Tuï’s mantel glansde slechts zo hel boven het blauw brocaat van haar onderkleed, wijl haar schouders hun tedere lijnen leenden aan de mantel. Haar goudbestikte gordel schitter

26