Het oogenblik

En zijn wil overwon, de starheid smolt, hij voelde het bloed terugvloeien in zijn slapen die bonsden, hij voelde zijn neusvleugels die adem zogen. En toen, de tanden geklemd, het hoofd in den nek, voelde hij een stijgenden, schokkenden lach, een oneindig bevrijdenden lach, om de overwinning, *— een oneindig pijnlijken lach, om de beslissing die vast was gaan staan.

Zijn oogen vonden de vijf kaarsen die bijna geheel waren neergebrand in den luchter, de vijf lange zwarte pitten strekten hoogere, roode vlammen. Zijn blik hechtte zich in den rossigen gloed terwijl zijn vingers de kleine witte das gelijkstreken en opnieuw omstrikten. Achter zich zochten zijn armen en handen naar den juist afgelegden galarok, zijn handelende handen trokken die recht over zijn schouders, ze voelden na of het breede satijnen lint glad was gelegd over zijn borst. Toen greep de rechterhand naar den luchter.

Een kort oogenblik zwierden de vlammen langs een onberekende baan, Lord Tyne wankelde, *—■ de gloeiende was droop over zijn vingers, •— maar in hem gebood het bevel: Niet struikelen, rechtstaan! — op de hoogste hoogte van de taak! •— en hij zette zijn voeten schrap. Hij zag zijn hand waarover de witte wastranen drupten, — niet zoo! — zijn arm strekte omhoog, de machtige hand van Giles den Vechter droeg den kandelaar over den drempel van het slaapvertrek tot voor de beeltenis van Mylady Tyne.

Maar daar, voor het fijnzinnige, onbuigzame wezen der witsatijnen lady strekte zich Lord Tyne's eigen, rechtgerichte linkerhand omhoog en zijn eigen streng-beheerschte stem zeide:

54