Het oogenblik

woordelijkheid verder dragen, tot het einde. Hij keerde den rug naar de schilderij, die teruggleed in het duister. Rechtopgericht, den kandelaar vast dragend voor zich uit, betrad hij de kleedkamer.

Daar, bij een kleine olielamp, wachtte de kamerdienaar, maar het wachten had den man te lang geduurd, duttend was hij weggezakt over een krant nadat hij alles had voorbereid voor het nachttoilet van zijn heer.

De Earl kuchte, toen plaatste hij den luchter midden op de tafel. Het licht scheen den slapenden man recht in het gezonde bolle gezicht dat schrikte en opwaakte uit den doezel, stuntelig hief de bediende zich in de eerbiedige houding van knecht tot heer.

Geërgerd zag Lord Tyne toe, die slaperige verwarring hinderde hem bovenmate. Hij zag de handen van den man, die zich strekten om hem den rok af te nemen, maar hij voelde zich afkeerig van die halfontwaakte handen en ongeduldig wenkte hij, dat hij zichzelf zou helpen, dat de bediende heen kon gaan. Toen hij de deur hoorde sluiten, rekte hij zich hooger, •— nog was hij in staat zichzelf te helpen, nog behoefde hij niet alle ontoereikendheid der menschen te dulden om zich heen.

Langzaam liet hij den rok afglijden, de ordeteekenen tinkelden. Nadenkend zag hij neer langs het Orde-costuum, nog had hij het dien dag gedragen langs een rug, die zich recht wist te houden, nauwlettend hing hij het over een stoel. Zijn lichter geworden armen hieven zich omhoog, zijn handen ontstrikten de kleine witte galadas. Zijn vingers tastten langs de lus, tegelijk gleden zijn oogen over de opengevouwen krant, waarbij de bediende had zitten dutten.

52