Het oogenblik

hen omlaag had gedreven woedde nu in hemzelf. Ingrijpen? -—' er viel niet meer in te grijpen, .— de erfopvolger had deze menschen toegedronken, publiekelijk, •— nu waren ze gasten onder de bogen van Harton Hall.

En de heete drift vloeide af tot kille pijn: de toekomst regeerde reeds op Harton Castle, •— onder voorwendsels, met een leugen -—-, maar ze regeerde.

Hij stond, en wachtte, <—waarop? Achter hem wachtte de bediende met den luchter. Vreemd en moeilijk was dit, zoo te staan op deze treden, waarvan hij de vertrouwelijkheid voelde onder zijn voeten, .— en te weten dat het onmogelijk was geworden verder te gaan en te doen wat hij zou willen doen. Vreemd en moeilijk om dit alles aan te zien en te weten dat zijn tijd voorbij was.

Zijn oogen sloten zich, een kort oogenblik. Toen openden ze zich, plotseling, fel starende, want opnieuw schetterde de koude lach beneden hem.

Zijn blik volgde langzaam de rijen gezichten, doorzocht al die menschenmaskers, zag al die langzaam proevende, gretig slurpende, drinkend genietende monden. Hoe willoos konden drinkende menschenmonden zijn, .— maar de mond die gelachen had, moest anders wezen.

Achter het buffet reikten de armen van den butler nog automatisch naar flesschen en glazen en weer nieuwe flesschen, maar zijn bewegingen werden langzamer, zijn handen voelden de maat waarin men schenken mocht op Harton Castle. Steeds meer leege glazen werden neergezet op de tafel, toen verspreidden de journalisten zich door de hall, ze zwermden uit tot het feest.

Maar de hall was leeggeloopen. Lord Tyne zag rond,

38