Het oogenblik

twee tellen, waarin de man stapt voorbij den eenen raampost en wegschimt langs den anderen. Ze kent volkomen den klank van den laatsten stap, die den man weer wegdraagt, haar raam voorbij, ze kent dien als het tikken van haar klok. Honderden malen op eenen dag hoort ze dien laatsten stap op dien eenen lossen kei.

Het is de stap, die haar mond en haar borsten loslaat, dat ze weer terugzakken, en die haar oogen leeg maakt. Want het is de stap, die zich niet terug zal wenden. Honderden malen op eenen dag is dit de teleurstelling, die chronisch is geworden.

Want het is de stap van den levenden, werkenden, schrijdenden man, die haar deur voorbij schrijdt. De stap waarop de rechte, gezonde man gaat naar zijn werk of zijn huis.

Als deze stap eenmaal zou omkeeren op den lossen kei en binnentreden, zou er een laatste einde zijn aan het wachten. Dan zou ze weer een klein meisje worden.

JMaar deze stap kan zich niet omwenden.

Dus valt ze terug en blijft drijven op het lijdzame wachten. Tot de man komt, die binnen wil en dien ze lijden moet.

Dat is de stap, die zich terugwendt. Soms wordt het lichaam van een man gebracht op weifelende voetstappen, die langzamer gaan tot haar raam en kantelen op het wankele gootdeksel. Dan verwacht zij den vorm van den man, die traag zal schuiven van den eenen raampost tot den anderen. En ze heft haar blooten arm met den wenkenden wijsvinger. Maar haar mond lacht niet. AVant deze man zal binnenkomen, ook als ze niet lacht.

11