De wonderbare genezing

Ik ben blij, en ik heb toch eigenlijk geen reden om blij te zijn, want mijn longtoppen zijn niet in orde. En op 't oogenblik heb ik bronchitis.

Maar ik ben toch blij. Want nu heb ik opeens gezien, dat er een eind kan komen aan alles. Ik begrijp alleen niet, dat ik nooit daaraan heb gedacht en altijd maar heb gekeken in een lang leven zonder einde. Gelukkig. Ergens is een einde.

"Vanmorgen werd ik een beetje draaierig toen ik opzat, daarom nam juffrouw de Groot het schrift weg. Maar ik was nog net helder genoeg om het terug te vragen en ik heb het onder mijn hoofdkussen geborgen. Nu kan ik wel verder schrijven.

Dokter Soerde zegt, dat het een lichte topcatarrh is en dat ik zeker weer heelemaal beter zal worden. Ik ben nu alleen een beetje slap en nerveus en heb daarbij bronchitis.

Hij was zoo voorzichtig, de dokter. Heel lief. Toen hij me had beklopt en beluisterd, keek hij haast ongelukkig, hij durfde het niet goed te zeggen. Hij vroeg of ik heelemaal alleen woonde en of er niemand was, aan wie hij zijn instructie kon geven. Toen ik zei, dat hij juffrouw de Groot maar moest zeggen wat er noodig was, haalde hij zijn schouders op. En toen heeft hij mij alles verteld met een heel voorzichtige stem.

Het is een lichte aandoening. Maar ik moet oppassen. Eerst beter worden van de bronchitis en dan goed voor mezelf zorgen als ik weer aan het werk ga. Leven om beter te worden. Zon en lucht en goed eten en room en levertraan en open bovenramen des nachts.

iS