De wonderbare genezing

mooi. Toen ze haar hand op zijn arm legde, boog haar heele lijf zachtjes mee. Of het naar hem toe wilde. Vreemd, ik heb Rob nooit een zoen gegeven. Maar ik vond het niet naar als hij me zoende. Wel een beetje angstig, hij heeft het ook niet vaak gedaan. Dat ringetje heeft hij me misschien alleen maar gegeven omdat zijn broer er ook een had gekocht voor een meisje.

Waarom zou hij me hebben gezoend?

Alsjeblief niet over denken. Ik kan me niet voorstellen, dat ik met Rob had kunnen zijn, zooals dat vrouwtje met haar man is, 's nachts, naast me.

W^at gek. Ik heb gisteren een datum opgeschreven. Dat hoeft toch niet, dit schrift is voor mij alleen. Het is maar omdat ik met niemand praten kan en ik het toch prettig vind om woorden te vinden voor de dingen. Gisteren, toen ik dacht aan de boomen, merkte ik, dat ik mooiere woorden vond, dan ik hardop zou durven zeggen. En dat was heel heerlijk, zoo heerlijk, dat ik even zachtjes lachen moest.

De jonge vrouw is zoo heel anders dan ik. Onbegrijpelijk, dat we allebei vrouwen zijn. Ik ben ook niet bij haar teruggegaan, ze vroeg het wel, maar ik hoorde hoe ze wist, dat ik niet zou komen. Ze zijn ook niet bij mij terug geweest.

Nu geloof ik, dat het erger is geworden om ze te hooren aan de andere zijde van dien wand, omdat ik weet hoe blank en buigzaam ze was in haar losse peignoir. En hoe donker en hoogmoedig hij is.

Vandaag heb ik weer in het Park gewandeld, omdat