En toch leefden wij

elkaar bespreken.” En daarmee vertrokken ze getweeën naar de werkplaats. “Het leek ook allemaal te mooi,” merkte Ruth droogjes op. Ik zweeg, verbeeldde me dat het nergens meer zou lukken als het hier niet door zou gaan.

Ik weet niet hoe lang ze wegbleven. Het speelde geen rol voor me. Het nee zou altijd te vroeg komen, het ja op elk tijdstip slechts opluchting met zich meebrengen.

Ineens waren ze er weer en zei Rudolf ontspannen: “Als je overdag in huis wilt helpen, ook met de kinderen, dan accepteren we je voorstel.” Toen ze ons tot afscheid mijn toekomstig domein - nu nog Marijkes knusse kinderkamer - lieten zien, waande ik mij bijna in de zevende hemel.

*11

Brief van Agaath aan mij:

Kleintje,

’t Is nietje beurt. Maar ik hoorde van je reis naar H. (Haarlem). Was het niet leuk bij Liesje en haar moeder. Zijn ’t geen schatten? Hoe was het bij Sim en Len. Ik hoop dat je contact had. ‘k Heb Donderdag nogal over Wim gediscussieerd. Ze snapt het niet helemaal geloof ik. Sim wel. Weet je dat Jenny zei dat het niet erg was als je nog bleef. Beter eerst iets goeds te zoeken. Heb ik niet altijd in Jenny iets goeds gezocht. Het is er wel, maar heel diep verborgen. Is er iemand die zich inspant het eruit te halen? Ze is dol op Ro. Ik denk ze kan haar niet eens meer missen, maar ze bekent het zich zelf niet. Lieve schat een zakelijk briefje, ’t is ook wel eens nodig. Even dicht tegen me aan kleintje. Je wordt nu echt groter en verstandig. Ik ben zo trots op je. Een dikke pakkerd, slaap lekker.

Moedertje

Lies en haar moeder waren schatten. Van haar kwam ook het initiatief tot mijn bezoek aan Len en Sim, dat achteraf bezien eigenlijk een roekeloze, ‘overbodige’ onderneming was. Ik moest eerst van Den Haag in mijn eentje met de trein naar